In 2017 liep ik met lood in mijn schoenen vanuit de auto naar mijn werk.
Kleine Sam van 8 is de jongste in het huis. Hij heeft o.a. een hechtingsstoornis. Er is mij geleerd hoe je met kinderen om moet gaan die een hechtingsstoornis hebben, maar eerlijk? Ik voel daar niks voor. Ik vind het koud en afstandelijk. Het breekt mij.
Maanden probeer ik te doen wat ons wordt verteld. Dat komt helaas vaak neer op een time-out, die vaak vreselijk fout uitpakt waardoor er een barkruk tegen de muur aan vliegt of hij vastgehouden moet worden voor de veiligheid van zichzelf en anderen. Ik kan wel janken!
Ik probeer een planbord uit voor meer structuur, een super fijne manier voor veel kinderen. Maar als je met zoveel collega’s werkt is het niet te doen.
Ook probeer ik hem zoveel mogelijk positief te benaderen, maar het is dweilen met de kraan open.
Een collega en ik hebben een fijn gesprek over hem, over liefde en oprechte aandacht geven en hoe belangrijk dat is. Ik besluit toch mijn intuïtie te volgen, met het eventuele gevolg dat ik op het matje geroepen word.
Het is ochtend, Sam komt beneden en begint de dag met veel lawaai en woede. Het is alsof ik de duivel in zijn ogen zie. Hij schreeuwt en gooit met spullen. Ik blijf rustig en kalm. Ik zit op de bank. Ik zeg: Sam kom eens bij mij? Sam is nog wild aan het draaien en schreeuwen. Ik pak zijn hand en zet hem bij mij op schoot, hij spartelt eerst wat tegen. Ik hou hem liefdevol vast en zeg dat het oké is. Hij wordt steeds een stukje rustiger. Uiteindelijk ligt hij rustig tegen mij aan. WAUW dit had ik nog nooit bij hem ervaren. Zijn ogen werden zacht, hij was weer het kleine jongetje van 8. Snakkend naar liefde. Geen boosheid, maar rust. We zaten een tijdje samen op de bank, een collega komt binnen en kijkt verbaast naar ons.
Ja, dit is wat liefde doet. Liefde heelt!