Met een stoere houding en een afkeurende blik komt ze de klas binnen gelopen.
Ze gooit haar tas op de achterste tafel in het lokaal en ploft neer op de stoel. “ik ben hier omdat het moet, niet voor mijn lol ofzo” zegt ze terwijl ze wat frummelt in haar tas. “Leuk dat je er toch bent” zeg ik tegen haar.
We vertellen zoals altijd dat de inhoud van onze lessen en vooral onze eigen ervaringen iets kan los maken bij hen. Dat het misschien iets raakt wat je zelf hebt meegemaakt. Stilzwijgend kijken ze ons aan. We vertellen ze wat ze kunnen doen als het iets losmaakt en beginnen de les.
Na wat informatie, een filmpje en vragen aan de groep is het tijd voor een pauze. Tijdens de pauze zegt ze: “mag ik even mijn mening geven over deze les?” “Natuurlijk!” antwoord ik. “We horen graag wat jullie er van vinden” Ze beweegt wat op haar stoel en zucht “kijk, jullie praten alleen maar enzo, daar is gewoon niks aan, het is gewoon echt saai” Haar recalcitrante houding maakt mij nieuwsgierig, wat zal hier achter zitten? Ik houd er van, stiekem omdat ik het herken van mijzelf van vroeger. Ik vraag haar: “wat kunnen we doen om de les leuker te maken voor jou?” Ze geeft wat tips en ik bedank haar en beloof haar om de tips mee te nemen. Na een interactieve ochtend weet ik dat er iets anders achter zit dan dit.
De les gaat verder. Na een half uurtje breekt ze. Tranen stromen over haar wangen. Ik loop naar haar toe en ga gehurkt bij haar zitten. “Wil je even met mij op de gang zitten?” vraag ik haar. Ze knikt ja en loopt met mij mee. Gelukkig ben ik altijd met mijn partner Jeff en kan hij de les verder doen.
Alles komt er uit, de verslavingen in haar familie, het geweld, alle pijn. Mijn hart breekt voor haar. “Wat heb je veel meegemaakt meid”, ze kijkt mij met haar rode ogen knikkend aan. Nadat ze veel heeft verteld, vermant ze zich weer. “maar ik kan het wel aan hoor!, ik ben sterk”. Ik glimlach naar haar “je bent ontzettend sterk! En je bent ook heel sterk dat je dit met mij durft te delen, kwetsbaarheid is super krachtig. Dankjewel dat je dit met mij wil delen” Nieuwsgierig kijkt ze mij aan “wat heb jij allemaal nog meer meegemaakt?” Ik vertel haar in een korte samenvatting een beetje mijn levenslijn. Haar blik lijkt gechoqueerd en opgewekt tegelijk “hoe ben je dan in dit werk gekomen? Want ik wil dit ook doen! Ik wil ook anderen helpen en inspireren met mijn verhaal”. Mijn hart vult zich met liefde en dankbaarheid “dat gaat je zeker lukken meid! Blijf doorgaan met wat je doet, ik weet zeker dat jij ook veel mensen kan gaan inspireren”.
Samen lopen we rustig terug naar de klas. “Oh trouwens, nog sorry voor wat ik eerder zei, ik bedoelde het niet zo ik vind het juist heel interessant”. Ik glimlach naar haar en zeg “Tis al goed!”
De lessen die daarop volgen zit ze op de eerste rij en neemt ze actief deel aan de gesprekken ❤️ Dankbaar!