Jep, ik zat er tot over mijn hoofd in, de shit… het zorgde voor een overweldigend gevoel, een benauwdheid, ik snakte naar zuurstof. Ik zei tegen mijzelf dat ik er echt diep in zat en dat ik er waarschijnlijk nooit meer uit zo komen.
Dus ik zat vast, en bleef vastzitten, dat zorgde voor meer shit, het leek alsof ik het aantrok. Maanden, jaren gingen voorbij, wat had ik het zwaar! Of tenminste dat is wat ik zei tegen mijzelf. Ik vond het ook niet gek dat ik zoveel shit over mij heen kreeg na al die ellende. Het was een soort gevolg. Het was de schuld van de personen die mij zoveel pijn hadden aangedaan in mijn leven. Het is zó oneerlijk! Zij doen míj pijn en dan krijg ik dit!? Ik verdien dit niet! Zij zouden zich zo moeten voelen, ik niet! Ik voelde mij boos en verbitterd. Zelfs haat kwam naar boven.
“Alles wat je aandacht geeft groeit”
Ik merkte dat mijn omgeving mij begon te ontwijken, ik werd een last voor ze. Ook dat nog?! Ik voelde mij zo eenzaam en alleen. Iemand zei tegen mij op een dag: “is het nu niet tijd om verder te gaan?” Nou die kwam binnen hoor, heb je daar een knop voor ofzo? Het maakte mij boos. Toch besloot ik het te doen. Ik ging gewoon verder, ik was er klaar mee. Dus ik zei tegen mijzelf: Nu is het klaar hoor! We gaan nu weer normaal doen. Dus ik zette een masker op en deed alsof alles prima was, ik leek soms ontzettend vrolijk te zijn. Ik zocht non stop afleiding, deed alleen maar leuke dingen en had het super druk gekregen. Tot ik op een dag instortte, mijn masker vertoonde scheuren. Het kon echt niet langer zo, ik was uitgeput en voelde mij gebroken.
Dit is voor velen heel erg herkenbaar. Mensen verliezen zichzelf in verdriet en pijn, of doen alsof er niets is. Beide opties is geen goede oplossing.
De enige oplossing is acceptatie. Huh? Hoe dan?
Ik maak altijd de volgende vergelijking om het beter te begrijpen: Stel, je kleine zusje valt buiten best hard. Haar knie is kapot en er loopt best wat bloed uit, ze huilt heel hard. Je schrikt ook wel even, maar merkt al wel snel dat het wel goed komt. Hoe je zou kunnen reageren is vanuit je schrikreactie: “ohhh je bloed echt ENORM!! Dit is echt niet normaal hoe erg! Je hebt vast HEEL erg veel pijn! Die stomme stoeprand is ook zo belachelijk hoog! Ik kan het niet aanzien, wat verschrikkelijk!”
Wat denk je dat er nu met je zusje gebeurt…..? Waarschijnlijk raakt ze volledig in paniek door jouw paniek en huilt ze nog veel harder en zegt ze dat het inderdaad ENORM veel pijn doet! En dat het allemaal de schuld is van die stomme stoeprand!
Wat je ook kan doen is het negeren je zegt: “oh je bent gevallen? Nou volgens mij valt het wel mee hoor, niets aan de hand ja. Je moet niet zo hard huilen hoor zo erg is het niet. Ga maar gewoon verder spelen dan vergeet je het het snelst”
Wat denk je dat er nu gebeurt met je zusje? Ze zal zich waarschijnlijk onbegrepen, verdrietig en eenzaam voelen, ze wordt niet gehoord.
Hoe zou jij reageren? Als ik deze vraag stel krijg ik meestal het antwoord: “troosten, vasthouden, vertellen dat je begrijpt dat ze zich pijn heeft gedaan en dat ze best even mag huilen, als de ergste pijn voorbij is dan geef je haar een dikke kus en een pleister”. Zou je dat ook zo doen? Ik hoop voor je kleine zusje van wel 😉
Maar wat als JIJ nu dat kleine zusje bent? En je bent gevallen in het leven, hard, je bloedt.. Wat zeg jij dan tegen jezelf? Ga je inzoomen op de pijn? Ga je anderen de schuld geven? Zak je weg in verdriet? Of zegt je tegen jezelf dat je je niet moet aanstellen en gewoon door moet gaan? Waarom behandel je jezelf niet zoals je dat bij je kleine zusje doet? Waarom mag het er gewoon niet even zijn? Je mag je best even klote voelen, je mag best huilen, je mag best jezelf even wat tijd geven om het er te laten zijn. En als je voor je gevoel je emoties genoeg hebt laten gaan, je emoties de ruimte hebben gekregen zonder het erger te maken of weg te stoppen, dan lucht dat op en kun je weer rustig verder. Als je wond dan weer eens pijn begint te doen, heb er dan ook weer aandacht voor, zonder het te veroordelen of erger te maken. Laat het er zijn.
Ik heb het volgende schema gemaakt die je hierbij kunt gebruiken:
Tips
Je bent niet je gedachten
Of je gedachten waar zijn of niet, dat maakt (voor deze oefening) niet uit
Vechten tegen de gedachten heeft geen zin, je zult het toch verliezen
Je hoeft niet bang te zijn dat je in het gevoel blijft hangen, je komt hier weer uit!
Je moet er doorheen om het achter je te kunnen laten. Een kind wil ook gewoon gezien en getroost worden, daarna kan het weer verder. Wees lief voor jezelf!
Goh wat herken ik mezelf hier in ik heb ook een rotjaar achter de rug veel gehuild en boos geweest maar het is klaar ik heb het een plek gegeven
Mooie vergelijking Paulien, daar wordt het heel duidelijk van. Nuttige blog, en mooi schema ook (y) .
Wat fijn Geertje dat het nu een plekje heeft gekregen!
Bedankt voor je complimenten! Fijn dat het als nuttig wordt gezien 😉