Blog

Een paar jaar geleden loop ik met lood in mijn schoenen vanuit de auto naar mijn werk.

Kleine Sam van 8 is de jongste in het huis. Hij heeft o.a. een hechtingsstoornis. Er is mij geleerd hoe je met kinderen om moet gaan die een hechtingsstoornis hebben, maar eerlijk? Ik voel daar niks voor. Ik vind het koud en afstandelijk. Het breekt mij.

Ik kijk naar de jongeren in de groep, stuk voor stuk zie ik jongeren met een passie, jongeren met een droom maar ook jongeren die allemaal hun eigen verhalen hebben, die veel hebben meegemaakt, soms hele heftige dingen die pijnlijk zijn om aan te horen. Het komt binnen, het raakt.

Wat moet ik doen als iemand mij iets vraagt om te doen, maar ik zie dat echt niet zitten?

Heb je ook wel eens het gevoel dat het stormt in je leven? Dat het lijkt alsof het niet meer stopt? Dat je het even niet meer ziet zitten? Vaak lijken dingen zich dan ook nog meer op te stapelen en voor je het weet zit je in een orkaan. Grote kans dat iedereen dit (helaas) wel herkent.

Ik hoor het veel om mij heen, kwetsende woorden. Ouders naar kinderen of andersom, familie leden, vrienden, collega’s of juist vreemden en ook naar mij toe. Soms expres, soms onbedoeld.

“Je hebt stemmen in je hoofd”

Ik hoor het zo vaak om mij heen. Doe eens gezellig. Het betekent dus ten eerste: dat je niet gezellig bent en ten tweede je niet mag voelen zoals je je voelt. Het zal je maar gezegd worden!

Mijn hart begint veel sneller te kloppen, ik heb het bloedheet, mijn ademhaling is hoog, oppervlakkig en uit ritme. Ik voel mij licht in mijn hoofd en denk dat ik flauwval. Of eigenlijk meer dat ik doodga… Ja, ik weet het zeker, mijn hart stopt er zo vast mee! “Paniek!” verder lezen

Heb jij ook zo’n moeite het met het maken van keuzes? Je bent niet de enige… “6 tips bij keuzestress” verder lezen